Bijzondere collecties van het internet

Tag: reviews (pagina 1 van 1)

De toekomst van boekrecensies: Critici vs. Amazonreviewers

We leven in het tijdperk van de razendsnelle digitale revolutie onder uitgevers. Lezers kunnen voor hun boekreview kiezen uit decennia oude publicaties zoals de New Yorker, de New York Review of Books, en de New York Times Book Review, of boekenclubs of Twitter, literaire websites, online publicaties zoals deze, en reviews van lezers op Amazon. Wat is nu de rol van de boekrecensent? En hoe is die rol veranderd?

Dat was de kern van een gesprek dat ik bijwoonde over de toekomst van boekencultuur bij het PEN World Voices Festival op 27 april. (Het evenement werd gesponsord door de Nationale cirkel van Boekencritici.) Aanwezig om zich druk te maken over de status van de moderne boekencultuur waren de Amerikaanse critici Morris Dickstein en Cynthia Ozich (in absentia), Franse schrijfster en commentator Hervé Le Tellier, en Deense schrijver en voormalig criticus Carsten Jensen.

Democratisering van de recensie

Dickstein, een bekende professor van Engels en theater aan het Graduate Center van de City University of New York en meest recentelijk auteur van Dancing in the Dark: A Cultural History of the Great Depression, was pessimistisch. “De professionele criticus, met een literaire identiteit, die moest voldoen aan de strenge eisen van een redacteur, is praktisch vervangen door de reviewer op Amazon, de betalende klant – soms ingenieus, volhardend, en hoogst gemotiveerd, maar vaker banaal, afgestompt, en met een oninteressante mening,” zei hij.

Hij verafschuwde de reviews met een “duimpje-omhoog-of-omlaag”, een aanpak die werkt voor een website als Trip Advisor maar die “zeer zeker niet werkt voor literaire reviews, die smaak, training, zinnigheid, enige kennis van het verleden, en een zeldzame gevoeligheid voor zowel taal als rede vereisen. Rauwe mening, hoe diep gevoeld dan ook, is geen substituut voor argument en bewijs. De democratisering van de recensie is synoniem met het verval van de recensie.”

Jensen, auteur van de recent gepubliceerde saga We, the Drowned, suggereerde dat we misschien het stadium van schrijfwoede hebben bereikt dat wordt beschreven door Milan Dundera in zijn roman The Book of Laughter and Forgetting: “De onweerstaanbare proliferatie van schrijfwoede onder politici, taxichauffeurs, moeders, minnaren, moordenaars, dieven, prostituees, ambtenaren, doktoren, en patiënten vertelt me dat iedereen zonder uitzondering in zich een mogelijke schrijver draagt, zodat het complete menselijke ras een goede reden heeft om de straat in te gaan en te roepen: ‘Wij zijn allen schrijvers!'”

Toewijding aan het lezen

Ozick, een romanschrijver en essayist wier Quarrel and Quandary een National Book Critics Circle award wist te winnen op het gebied van kritiek, beargumenteerde de volgens haar “ontmoedigende” stelling dat de meest toegewijde Amerikaanse lezers de reviewers onder de klanten van Amazon zijn. “Niet alleen zijn ze bereid om boeken consistent te kopen, in plaats van als een onregelmatige gebeurtenis; ze zijn ook bereid om deze publiekelijk te beoordelen, en ze besteden tijd en moeite aan het formuleren van een reactie. Kortgezegd zijn ze serieus over de betekenis en het effect van boeken, precies wat wij een literair oogpunt zouden noemen.”

Maar, zo merkte Ozick op, reviewers op Amazon houden er twee principes op na: “Ten eerste moet een boek, of het nu non-fictie is of fictie, ‘opvrolijkend’ werken. Wie wil er nu uren besteden aan een mistroostig verhaal? En, nog veel belangrijker, de karakters in een roman moeten ons prettig aanspreken. Vrolijkheid en prettigheid: is dit een acceptabele definitie van wat wij bedoelen met literatuur? Zo ja, dan zijn King Lear en Hamlet geen literatuur, is Sister Carrie geen literatuur, is Middlemarch geen literatuur, is vrijwel niets door Chekhov literatuur, en ga zo maar door.”

De echokamer van het internet

Le Tellier, van wie dit jaar vier boeken in vertaalde vorm verschijnen in de VS, waaronder de roman Enough About Love, maakte zich zorgen over de fragmentatie van boekencultuur. “Als je naar Amazon gaat, krijg je het advies om een boek te lezen dat lijkt op datgene dat je al hebt gelezen,” zei hij. Als je dat advies opvolgt lees je altijd hetzelfde boek – misschien niet geschreven door dezelfde persoon, maar hetzelfde boek.”

Ook de andere leden van het panel verafschuwden de geforceerde keuze van Amazon en de “recommandaties” van andere websites – de onzichtbare “vriend” die zegt dat je, als je dit hebt besteld, dat ook mooi moet vinden. De onafhankelijk gerichte critici willen iets geheel anders, iets dat je ontdekt bij het doorzoeken van winkels, of van een vriend van vlees en bloed. Ze leken te verlangen naar een uitwaartse spiraal, niet de naar binnen gerichte variant die eindigt in het fenomeen dat Jensen beschreef als het “spiegeldoolhof”-effect van het internet.

echokamer internet

Le Tellier beeldde een toekomstig moment in waarop er “zoveel boeken worden uitgegeven, en zoveel advies wordt gegeven over wat ik moet lezen, dat ik niet meer kan kiezen.” In Frankrijk, zo zei hij, luisteren lezers meestal naar het advies van hun meeste vertrouwde vrienden. Hoe reageren ze als auteurs op recensies van hun eigen werk?

Vernietigende recensies

“Mij is ooit gevraagd wat de meest vernietigende recensie was die ik ooit heb gekregen,” zei Jensen. “Mijn antwoord was dat deze nooit is geschreven, omdat ik de enige persoon ben die dat zou kunnen schrijven. Ik ken mezelf, mijn schrijfwerk, en mijn zwaktes beter dan wie dan ook.

“Maar wat als iemand anders toevallig wel die vernietigende recensie zou schrijven, hoe zou ik daarop reageren? Ik zeg het niet graag, maar ik zou die criticus immens respecteren en onmiddellijk beschouwen als mijn beste lezer aller tijden. Want uiteindelijk slaagt een schrijver er nooit om het fantastische boek te schrijven waar hij over droomt. En dat drijft hem verder.”

“Dat is een prachtig punt,” zei Dickstein, “want iedere keer dat je een boek afmaakt weet je precies waar je in bent gefaald. Iedere schrijver zou een nauwkeuriger vernietigende recensie kunnen schrijven dan een criticus.”

Ozick gaf de vraag haar eigen draai, via email: “De hardste criticus van zichzelf is de traagste schrijver. In mijn eigen geval weiger ik over te gaan naar de volgende zin tot de vorige zo waterdicht is als ik hem kan krijgen. En dat betekent ook hoe hij aansluit op de voorgaande zin en de zin die nog moet komen. De term ‘arbeidsintensief’ is van toepassing!”

Zo krijg je betaald om boeken te lezen

Boeken lezen is een ontspannende hobby, maar het is ook een ideale manier om geld te verdienen. De meeste banen waarvoor je boeken moet lezen vereisen ook bepaalde schrijfopdrachten, of gerelateerde proofreading-bezigheden. Sommige werknemers die boeken lezen als deel van hun dagelijkse bezigheden werken voor bedrijven of bureaus, anderen bieden hun diensten aan als freelancers. Als boekreviewer of freelancer wordt je misschien gevraagd om fictie of non-fictie te lezen, afhankelijk van de behoeften van het bedrijf en jouw vaardigheden en expertise.

Boekreviewers

Boekreviewers lezen boeken en bekritiseren ze op basis van de criteria van de werkgever, zoals de geloofwaardigheid van de karakters, de setting, het plot, conflicten, oplossingen, toon, stemmen, en boodschap. Bezoek websites van bedrijven zoals Publishers Weekly, Kirkus Reviews of Library Journal om te zien of ze op zoek zijn naar mensen die boeken voor ze kunnen lezen en reviews kunnen schrijven. Bedrijven die freelance boekreviewers inhuren sturen vaak een of twee boeken tegelijkertijd, en geven schrijvers enkele weken om de boeken te lezen en de reviews te schrijven. Permanente, full-time werknemers krijgen meestal salaris en de andere voordelen van een vaste baan. Freelance boekreviewers worden meestal betaald per review.

Manuscripteditors

Uitgevers huren editors in om manuscripten te lezen, en te corrigeren op grammatische fouten, spelfouten, interpunctieproblemen, inconsistente inhoud, feitelijke fouten, en slechte zinbouw. Een editor kan bijvoorbeeld ingrijpen als een karakter met bruin haar later wordt beschreven als blond. Sommige editors werken als full-time, permanente werknemers, en krijgen salaris betaald. Anderen werken als freelancer, en krijgen betaald per boek. Bezoek de websites van uitgevers zoals McGraw-Hill, Scholastic, Houghton Mifflin en Harper Collins om te zien of ze op zoek zijn naar editors. Of bezoek freelance websites, zoals Elance, Guru en Upwork, om beschikbaar editor-werk op te zoeken.

Bibliothecarissen

Bibliothecaris

Het is weliswaar niet hun hoofdtaak, maar bibliothecarissen krijgen vaak betaald om te lezen als onderdeel van hun baan. Sommigen organiseren bijvoorbeeld boekenclubs waarin leden verschillende soorten boeken lezen en bespreken. Anderen werken in de kinderafdeling van een bibliotheek, en lezen boeken hardop voor aan kinderen. Degenen die werken bij circulatie en referentie lezen vaak verschillende boeken zodat ze bezoekers beter van dienst kunnen zijn. Full-time bibliothecarissen krijgen vaak een salaris, terwijl part-timers vaak betaald krijgen per uur.

Opleidingsvereisten

De meeste uitgevers en bedrijven die boekreviews produceren vereisen dat nieuwe schrijvers op zijn minst een Bachelor hebben in journalisme, communicatie, Engels, of een vergelijkbaar vakgebied. Editors die specifieke soorten materiaal bewerken en corrigeren hebben soms expertise op een bepaald gebied nodig om aangenomen te worden. Zo kan een geschiedenisdiploma handig zijn voor een editor die vaak biografieën of geschiedenisboeken corrigeert. Bibliothecarissen hebben meestal een diploma in bibliotheek- of informatiewetenschappen, maar aanvullend personeel heeft niet altijd een academisch diploma nodig om aangenomen te worden.