Het schrijven van brieven wordt door velen vergeten, en vervangen door het gemak van email en tekstberichten. Tegenwoordig wordt alles geschreven in de vorm van afkortingen, codes, en slechte grammatica. De dagen dat mensen de tijd namen om lange brieven op papier te schrijven en lezen, om erachter te komen wat de ander écht bedoelt, zijn voorbij.
De tijd nemen voor een geschreven brief werd gezien als iets persoonlijks, iets speciaals, iets dat meestal het wachten waard was. Ik kan me herinneren hoe ik vol verwachting uitkeek naar de vakantie- of verjaardagskaarten en -brieven van ondertussen overleden geliefdes. Ik vond het heerlijk om door hun gedachten en wensen te lezen. Door hun brieven te lezen leek het bijna alsof ze bij me waren. Ik heb laatst nog door veel van de brieven gekeken die ik door de jaren heen heb verzameld, en heb zelfs overwogen om ze niet meer te bewaren om ruimte te besparen – maar ik besefte dat ze een stukje geschiedenis en genealogie zijn, met jaren aan persoonlijke sentimentele waarde. Ik kon ze gewoon niet weg doen.
Emails en SMS’jes zijn echter gewoon niet hetzelfde, en gooi ik dus weg zodra ze hun taak hebben uitgevoerd. Meestal worden ze gestuurd als herinnering aan evenementen, als bedankbriefjes, of om vragen te stellen. Zodra de problemen zijn geadresseerd hoef je ze gewoon niet meer te gebruiken. Daarom ontberen deze communicatievormen individuele stijl, verbeelding, en zijn ze niet opmerkelijk. Je kunt je bericht zelfs kopiëren voor anderen als kettingbrieven of “forwards” om ze nog onpersoonlijker te maken!
Ook al is dit een “instant” samenleving geworden, waarin alles onmiddellijk moet gebeuren – brieven zouden nog steeds geschreven en gestuurd moeten worden, en mensen zouden nog steeds samen tijd moeten doorbrengen. Uiteindelijk is dat het probleem: mensen proberen sluipweggetjes te vinden om meer vrije tijd over te houden, zodat ze nog meer kunnen doen in een dag. Hoe minder ze kunnen doen met (en soms voor) andere mensen, hoe meer tijd ze over hebben om andere dingen te doen. Is het dan zo verbazingwekkend dat we allemaal stijf staan van de stress, therapie nodig hebben, en meerdere kleine vakanties per maand moeten nemen? Als we nou maar niet zo werden gedefinieerd door technologie konden we onze mentale gezondheid intact houden, en trots zijn op de dingen waar we, alleen omwille van de genoegdoening, de tijd voor nemen! Bedenk eens welke invloed die houding zou kunnen hebben op je prestaties op het werk, je familierelaties, en je betrokkenheid bij je gemeenschap!